Moim uczniom poświęcam...

Chcę też zakładkę poświęcić młodym ludziom, których kiedyś uczyłam. Jestem w posiadaniu ich młodzieńczej twórczości. Jeśli ktoś nie będzie sobie życzył, wystarczy mnie powiadomić, usunę. Jestem ciekawa czy jeszcze coś im w duszy gra, czy może już porzucili muzy na rzecz prozy życia...

16 października jeden z moich postów skomentowała Katarzyna Eliasz, obecnie zamieszkująca w Irlandii. Czy jeszcze piszesz Kasiu? Serdecznie Cię pozdrawiam.

Oto kilka jej wierszy z czasów, kiedy autorka była jeszcze gimnazjalistką.

Kochać życie

Frunę po niebie.

Chmury tylko i cisza.

Wiatr spogląda nieufnie,

Jakby chciał powiedzieć: Nie odchodź.

Nie odejdę.

Nie zostanę.

Spod skrzydła wrażliwości

Widzę. Widzę całe życie.

Mogę polecieć dalej

I dalej.

Jeśli tylko zechcę.

Na przekór samej sobie też.

Burza. Deszcz okropny.

Zaraz rozkleją się moje skrzydła.

Skrzydła Ikara. Skrzydła pragnień.

Wolności.

Przytulić się chciałam do wszystkich samolotów życia.

Żeby nie odeszło tak łatwo.

Bo je kocham.

Bo żyję dzięki życiu.

Skrzydła nie rozkleiły się.

Nadzieją powstrzymane.

Bo jest. Z tęczą wiary.

Kocham tę siłę, dzięki której potrafię jeszcze marzyć!

I nie poddawać się deszczom

...problemów.

Wemknę się teraz po cichu na szczyt.

Do Nieba. Do Niego.

Będziemy żyć wiecznie.

Oboje to kochamy.

Ja i On.

On.

Ja.

I On.

Tylko słowo...

Jak w burzy.

Jak w samotności.

Czujesz? Ten zapach, tę świetność rzeczy nieudanych.

Wszystko możesz zacząć od nowa.

Wystarczy, że spytasz.

Spytasz mnie o zdanie.

Mnie i całej reszty świata.

Na pewno pozwolą.

Tylko spytaj, to przecież tak mało.

Zwykłe słowo.

To przecież przez nie wszystko popsułeś.

Ale wiedz, że siedzi w tobie ogromny potencjał

kochania. Dlatego masz tę szansę.

Po raz kolejny już.

Wykaż się, uwolnij swoją elokwencję

Przecież wiem, że w tobie siedzi.

No wiem przecież.

Z własnej woli

Już widać sanie na ośnieżonym niebie,

Słychać jak zimno gwiżdże w zamarzniętych domach.

Ludzie czekający na odrobinę ciepła.

Egzaltując się, potrafią zabić za kawałek chleba.

Są opuszczeni, zdradzeni.

Zdewaluowani we własnym mniemaniu.

Trzęsą się z zimna.

Z braku uczuć i poczucia winy innych.

Innych, mających szczęście

siedzieć wśród bliskich w czasie świąt

i dzielić się z nimi opłatkiem.

Gdy nadejdzie koniec egzystencji,

czy ktoś, ktokolwiek, zatroszczy się o ich grób?

Czy umrą z miłości?

Czy ktoś po ich pogrzebie napisze wzniosłe epitafium?

Nie!

Pozostaną sami do końca.

Sami, bez wiary i nadziei.

I dziwisz się, skąd tyle przestępstw?

Skąd tyle nienawiści?

A gdybyś choć na chwilę stał się

bezdomnym, opuszczonym, samotnym...

Czy nadal cieszyłbyś się ze wszystkiego?

Czy potrafiłbyś żyć tylko z miłości?

Przecież nawet jej byś nie miał?!

Co wtedy?

Ciągle narzekałbyś na brak tolerancji

ze strony biedaków?

Przecież... musiałbyś jakoś żyć.

Czy wtedy posunąłbyś się do kradzieży?

Do niewinnego przestępstwa?

Na pewno!

Czy nie warto dać z własnej woli trochę chleba,

ciepła? Powiedzieć dobre słowo. Porozmawiać.

I cieszyć się uznaniem ze strony biedaka do końca życia?

Czy wolisz jednak nie dać, mieć więcej, ale...

Ale mieć na sumieniu człowieka,

który być może przez ciebie umrze?

A może... może ty po prostu nie masz sumienia?!...

W takim razie życzę ci, abyś na zawsze żył w niepewności.

Że w każdej chwili biedak pozbawi cię wszystkiego.

W szczególności tego, na czym ci naprawdę zależy.

Pieniędzy.

Za przyjaciela

Miała dopiero 5 lat,

lecz nie rozumiała już świata.

Dlaczego mama wciąż pije

i na noc nie przychodzi tata?!

Lubiła rozmawiać ze swym Misiem,

opowiadała mu wszystko.

Bo w przeciwieństwie do rodziców,

On był z nią zawsze blisko.

Pewnego dnia mama była pijana,

a tata na noc raz wrócił.

Pokłócili się bardzo mocno,

i ojciec misia wyrzucił.

Płakała co noc do poduszki,

Przestała w ogóle rozmawiać.

Choć nawet mama ją pocieszała,

i próbowała pogadać.

Minęło lat kilkanaście,

Ona nie mieszka już z mamą,

która nadal pije,

a tata nie wraca na noc.

Teraz skończyła studia,

zaczyna nowe życie.

Mama ją w końcu szanuje,

i nawet podziwia skrycie.

Lecz ona pamięta wciąż misia,

i tamtą kłótnię między rodzicami.

Wtedy o nią nie dbali,

więc teraz ZOSTALI SAMI!

Córka ich zostawiła,

nie potrafi dać im pomocy.

Za pluszowego przyjaciela,

którego wciąż opłakuje co nocy...

Złotniki Kujawskie 2004/2005

***

Gimnazjalne wiersze Joanny Kłos, dziś studentki II roku kierunku: Gospodarka przestrzenna na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu. Zwróćcie uwagę na dojrzałość treści i formy, mimo iż autorka miała wtedy zaledwie kilkanaście lat.

Asiu, owocnego i przyjemnego studiowania:) 

Zgryzota uczuć

Piszę do Ciebie list

mimo że pisać nie umiem

i nigdy się nie nauczę

choć pisałam już nieraz

I nie układam słów w treść

bo po co

Piszę dla pióra i liter

Nie kochałam Cię nigdy

ale kochać będę wiecznie

Nie wyrzekłam żadnych słów

a powiedziałam już wszystko

po co jednak

skoro kończę żywot

z jabłecznym ogryzkiem u boku

***

Patrz czasem w gwiazdy,

bo stamtąd spadnie twój jedyny anioł

który osłodzi ci życie jednym pocałunkiem

Słuchaj uważniej każdej pomyłki telefonicznej

ze słuchawki może wydobyć się głos

o którym będziesz śnić latami

Zapamiętaj te oczy,

o które potkniesz się na ulicy

Uśmiechnij się do nich,

niech i one o tobie marzą…

Wycieczka

Jeden dzień

a wrażeń tyle

że można by wiązać

bukiety zachwytów

że by można

garściami brać

uśmiechy

strumieniami

wylewać podziw

a workami

wynosić odciski.

Druga połówka

Poszukuję mojej drugiej

połówki truskawki,

najlepiej niebieskiej i zakręconej.

Szukam połówki czereśni

tak inszo innej inaczej

jak moja osoba.

Potrzebuję połówki gruszki

patrzącej na świat serduszkiem

obiektywu, pióra i nut...

Chcę mieć własną połówkę

śliwki do przytulenia w chłodne dni.

Moja połówka pomidora

powinna zachwycać się

słońcem wśród gwiazd,

a chrapać za dnia.

Byłoby nam cudownie,

moja połówka pomarańczy i ja.

Niszczewice - Złotniki Kujawskie 2005 - 2007
 ***

Wojciech Giersz - mój wychowanek z gimnazjum. Ostatni raz widziałam go w grudniu 2008 roku w inowrocławskim szpitalu, kiedy to przyszedł mnie odwiedzić. Wiem, że pracował w firmie Pujszo. Co teraz porabia? Kiedyś recytował, grał w naszym szkolnym teatrze, a nawet pisał wiersze. Oto kilka z nich.

Ty jesteś...

Ty jesteś Alfą i Omegą funkcjonowania mojej duszy.

Jesteś Ty fabryką pomysłów ludzkich.

Nigdy nie wierzyłem w miłość od pierwszego wejrzenia,
lecz kiedy Cię spotkałem, to moje serce przestało bić dla mnie,

zaczęło dla CIEBIE......

Prawdziwy Bóg

Bóg jest jak przyjaciel,
zawsze wierny i uczciwy.
Bóg jest jak pierwsza miłość,
czysta i nieskończona.

Bóg jest jak ojciec,
zawsze wspiera duchowo.
Bóg jest najlepszy,
bo jedyny.

Bóg jest jedyny,
prawdziwy na zawsze…

Pytania
Myślałem, że nigdy nie znajdę swojej drugiej połowy.
Myślałem sobie: Czy Ktoś może mnie polubić, pokochać?
Czy ja mogę kogoś pokochać?
Szczerze mówiąc, nie wiem czy umiem kochać?
I codziennie zadaję sobie pytanie: Czy Ktoś mnie pokocha?
Lecz wiem już teraz, że TAK.

Potrafię kochać, potrafię być kochany!

 

Złotniki Kujawskie, 2004/2005
***

Izabela Frankowska  - z tego samego dobrego rocznika, co powyżsi autorzy - absolwentka Szkoły Podstawowej w Gniewkówcu i Gimnazjum w Złotnikach Kujawskich. Wiem, że od kilku lat przebywa na emigracji. Kiedyś pisała wiersze i była nawet doceniana w ogólnopolskich konkursach. Co robi teraz? Izka, odezwij się!

  
Smutek

Kiedy jestem sama w domu,

ogarnia mnie smutek.

Moje marzenia błądzą gdzieś

tam daleko, a ja siedzę

w małym pokoiku znudzona

tym czekaniem na jakiegoś przyjaciela.

* * *    

O! Pierwszy jesienny liść

Zapukał w Twoje okno.

Ma roześmianą

Żółto – czerwona buźkę.

Przyszedł, by Ci powiedzieć,

Że to już jesień idzie,

Że czas założyć ciepłe kurtki,

Czapki, szale,

Że już niedługo

Dziadek Mróz nas odwiedzi

I otuli ziemię swym zimnym

Białym szalem.

Sens życia

Gdy przychodzi wieczór,

Gdy kładę się do łóżka,

Całe moje życie

Wiruje mi przed oczami.

Wszystkie moje sukcesy,

Moje porażki

Wydają się błahe.

Nadchodzi ranek,

Otwieram oczy

I znów to, co było błahe,

Staje się sensem mojego życia!

Kujawska wieś

Jest jedno miejsce na Ziemi,

Gdzie słońce najpiękniej świeci,

Gdzie ptaków śpiew radośnie

Roznosi się w powietrzu.

Tu łąki zawsze są zielone

I pełne kwiatów.

Tu zwierzęta są Twoimi przyjaciółmi.

Każdy dzień na Kujawskiej Ziemi

Budzi w człowieku radość.

Tu wszystko wydaje się prostsze.

Kujawska wieś to miejsce,

Które kochasz i kochać chcesz

Już na zawsze!

 Babunia

Zima…

Wieczorna cisza pokryła świat.

Dzieci śpią w łóżeczkach,

Księżyc z gwiazdami kołysankę śpiewa.

Ja próbuję zasnąć,

Lecz nie mogę.

Płatki śniegu tańczą za oknem.

Jakaś mara,

Nocna zjawa,

Krząta się po kuchni.

Wstaję cichutko,

Zapalam światło…

A tu babunia

W nocnej koszuli!

Moje marzenia

Czasami chciałabym

tak jak malutkie dziecko

śmiać się i tulić

do pluszowego misia

z niebieskimi oczkami.

Chciałabym,

aby znów wszystko

tak jak kiedyś było proste.

Aby cieszył mnie lizak od babci

i lalka od mamy.

Abym mogła kłaść się spać

i nie myśleć o niczym.

Czy wróci do mnie

to beztroskie życie?

Czy jeszcze kiedyś

będę śmiać się do pluszowej zabawki?

Niestety,

to tylko moje marzenia.

Marzenia,

które nigdy się nie spełnią,

bo to, co było,

już nigdy nie wróci!

Gniewkówiec, 2004/2005
 ***

Karolina Kotowska  - niegdyś uczennica złotnickiego gimnazjum, absolwentka Szkoły Podstawowej w Palczynie, pisała bardzo interesujące wiersze, zdobyła nawet I miejsce w wojewódzkim konkursie pod patronatem Kujawsko-Pomorskiego Kuratora Oświaty. Dawno o niej nie słyszałam. Karolino, co porabiasz?

***

Wszyscy jesteśmy jak wiatr,

co znika raz po raz.

Sam diabeł nie zna naszych dróg.

Powiedzcie, czy gdzieś jest lepiej niż tu?

My jesteśmy jak los,

w którym ktoś wymieszał dobro i zło.

Dlaczego?

Gubimy się wciąż, choć sami wiemy, że to błąd.

Lecz ja wiem, że wrócę znów tu,

zapukam do nieba drzwi

i powiem ze smutkiem przez łzy słowa te:

To szczęście. Uwierzcie mi!

***

Niewiele w życiu osiągnęłam.

Niewiele korzystałam z pomocy innych ludzi.

Każdy z nas jest na nią skazany.

Moje życie to impresjonistyczny obraz

złożony z mikroskopijnych plamek.

Każda z nich ma inny niepowtarzalny odcień.

            Jedna z nich to moja mała

Nadzieja!

Piękniejsze życie

Kiedy minie już nasz czas
to   może spotkamy się na Kujawach

na wyspie wspomnień

tam gdzie życie jest lżejsze

i gdzie istnieją kolory

o których nie mamy najmniejszego pojęcia.

Serce

Serce, z którego spływało cierpienie,

Jest jak ziemia święta.

Twoje serce jak chusta współczucia

podawało ręce, by otarły łzy.

Nie drżało na widok bólu

Ani nie chowało się po kieszeni bezradności.

Chwytało cierpienie spływające z oczu - 

łzy jak najszlachetniejsze perły.

Twoje serce jak twarz miłości

było rzeźbione moimi łzami.

Tryptyk

I

Sama wśród tylu dróg

Szczęścia pragnę szukać

Ono cuda czyni i nigdy się nie myli

Bo by dać je komuś

I błądzić tak bez celu

Sami musimy go doznać

By dać je ludziom wielu.

II

Chcę wrócić do domu

Po długiej wędrówce

W pogoni za szczęściem

By dać je innym

I choć wiele dróg przebyłam

I choć wiele w życiu przeżyłam

Znalazłam czego szukałam

I wiele szczęścia doznałam.

III

Szczęście do nadziei się przybliżyło

Nagle iskierki swe policzyło

Noc

Odpowiedzią pytanie zadało

Co by było gdyby szczęście rozjaśniało

Marzeniu temu chciałoby się sprostać

Choć na momencik przy tej prośbie zostań.

***

Moja miłość jest pełna woli...

Słowa,

które nie miały większego znaczenia,

spłynęły,

ale czuję się bardzo szczęśliwa,

bo mam dla kogo żyć,

być tak naprawdę kochaną

i zauważaną...

Patrzę w nocy na niebo

i przez moment czuję,

jakby gwiazdy śmiały się do mnie,

lecz to niemożliwe,

bo tak naprawdę,

to ja zawsze śmieję się

do jednej z nich...

***

Czasem pojmiesz smutek życia,

jakie wiodłeś,

wielką dumę przewrażliwioną nieco

na punkcie własnej osoby.

To życie jest bardzo skomplikowane

i aby mogło pozwolić sobie

na odrobinę odpowiedzialności,

trzeba do tego łatwiejszego kroku

i znoszenia trudów życia.

Palczyn, 2004/2005
 ***

Marta Strzelecka - zostałam jej polonistką, kiedy zaczęła uczęszczać do III klasy gimnazjum. Marta z rodzicami i siostrą mieszka w Złotnikach Kujawskich, a właściwie pomieszkuje, gdyż - jak się dowiedziałam - obecnie studiuje w Gdańsku. Czy jeszcze pisze?

Poniżej próbka jej twórczości z czasów gimnazjalnych. 

syntetyczna

niedokręcone krany uderzają nam do głowy

szczególnie nocą

wspólnie radujemy się tą plamą błota w pokoju

jak dzieci

którym kupiono jedną zabawkę na dwoje

wyrywamy [trochę przypadkiem] sierść z ogona

wiewiórki

po czym czochrając sobie nawzajem włosy

[to takie remedium na tęsknotę

za dzieciństwem]

zmierzamy w kierunku czegoś

droższego niż wszystkie diamenty świata

a wcale nie strzeżonego

i będącego tak blisko

‘przebudzenie’

w nocy zbudził mnie

pieszczot jasny huk

przerażona weszłam na dach

w poszukiwaniu cząstki powietrza

zbierając po drodze

milion koszy niezapominajek

aby schować je później

za bordową kurtyną cudzych marzeń

mając pewność

że po wszystkim już

oberwałam zielone dachówki do cna

rzucając w przypadkowych przechodniów

resztkami nadziei

następnie

po spróchniałej drabince

zsunęłam się powoli i weszłam

pod usłany różami koc

zakrywając się po szyję

a telefon schował się za szafą

i siedzi cicho

***

o, biedna

żyje w bezustannie sublimowanym świecie

dusi się wśród kolorowych serduszek

i misiów pluszowych

które tylko raz do roku potrafią

cicho wyszeptać ‘aj lof ju’

po czym przykrywa je kurz niepamięci

żal mi jej nieco

tej stłamszonej i wykorzystanej

skulenie leżącej w szarym kącie

czyjejś duszy

szkoda

że odzywa się raz do roku

pod publikę

dopomina się o swoje tak delikatnie

a jednak

trzy czerwone róże

podarowane jednego dnia to dla niej

zbyt wiele

to kuriozum

Złotniki Kujawskie, 2007