Plan B:)))

Hajda na dzikie pola (fot. P.Cz.)

Znalazłam kilka lat temu w sieci - wtedy jeszcze nawet nie marzyłam o prowadzeniu bloga - artykuł z cytatem z listu Anny M. z niedowładem lewej ręki. Jego treść bardzo mnie poruszyła.

Dzisiaj chcę Wam go udostępnić:

"Naukę ukończyłam pełna wiary w siebie. Jednak optymistyczny nastrój szybko się skończył. Wydział Zatrudnienia w Kolbuszowej skierował mnie do pracy w Bibliotece Publicznej w X. Jechałam tam pełna nadziei. Stanęłam z dyplomem w ręku przed Panem Dyrektorem. Dyplom dawał mi wiele satysfakcji, był piękny - same piątki. Pan Dyrektor popatrzył na mnie, porozmawiał, poprosił,...by mu zrobić herbatkę i na koniec powiedział: "Po cóż panią przyjmę, chyba po to, by blokować etat". (...) Słuchałam tego jak ogłuszona. Coś podobnego słyszałam po raz pierwszy w życiu. Nie dowierzałam własnym uszom. Był to dla mnie ogromny cios. Mój optymizm, zaufanie do ludzi i siebie, wiara w swoje umiejętności - wszystko prysnęło. Z gabinetu Pana Dyrektora wyszłam jak nieprzytomna. Przekreślił on sens mojego życia. Po cóż było się uczyć?"

Wstrząśnięci? Niektórzy z Was pewnie zastanawiają się, jak można tak potraktować człowieka, inni może podzielają zdanie tego dyrektora. Pewnie są ludzie, którzy uważają, że osoby z niepełnosprawnością powinny się cieszyć, że otrzymują rentę i siedzieć cicho. Ja - osoba z niepełnosprawnością ruchową w stopniu znacznym, czyli z taką, jaką ma Pani Anna M. - tak nie uważam. Nie oczekuję litości czy współczucia ani też specjalnego traktowania, oczekuję normalnego traktowania!

Pamiętam, kiedy lekarka orzeczniczka ZUS powiedziała, iż muszę pójść na rentę, rozpłakałam się. Żadna renta bowiem nie zastąpi człowiekowi jego pasji czy poczucia przydatności. A kiedy tuż po utracie pracy przestały mnie odwiedzać niektóre koleżanki, poczułam się, jak wyrzucona na śmietnik. Dlatego też jestem w stanie zrozumieć Panią Anię oraz tych wszystkich chorych, niepełnosprawnych czy bezrobotnych, którzy chcieliby pracować, ale nie mogą.

Na szczęście prawie natychmiast pomyślałam: Ja Wam jeszcze pokażę! i przeszłam do planu B na życie, a wierzcie mi, że plan zapasowy wcale nie musi być gorszy od planu pierwotnego. Jest, oczywiście, inny i zdaję sobie sprawę z faktu, że nie każdy go ma, niestety...